| d d Личная страничка Антонины Пантелеевой
Jak ten czas leci…
Być może ktoś jeszce pamięta, że byłam pierwszą nauczycielką języka polskiego przy założonym 10 lat temy Stowarzyszeniu kultury Polskiej w Krasnojarsku/ Co sobota przychodziłam do Polaków w róźne miejsca umówione i uczyłam tych, kto sobie życzył nauczyć się języka polskiego, rodzinnego.
Jak to się stało? Pani Nelli Łaletina, z której przyjaźnimy się od dawna, zadzwoniła do mnie i zapytała , czy chcę posłuchać prawdziwego języka polskiego, bo przyjeżdża Konsul i odbędzie się zebranie Polaków w Krasnojarsku. Właśne tęskniłam, że nie mam z kim rozmawiać po-polsku, chociaż wykładałam na Uniwersytecie ( wydzial filologii rosyjskiej) język polski. Ale to przecież byli tylko moje uczniowie... więc poleciałam na to zebranie.
Konsul rzeczywiście był, ale gdy zapytał, w jakim języku ma przemawiać , sala odpowiedziała krzykiem:
W języku rosyjskim.
Byłam wstrząśnięta, wzruszona, więc zerwałam się z miejsca i wykrzyknęłam:
-Ja będę uczyć was języka polskiego!
Nie tylko wykładałam język polski, ale uczęszczałam na zebrania Polaków, bo było sporo sympatycznych ludzi. Było ciekawie. Oprócz tego wkrótce zjawili się osoby duchowe, pięknie mówiące po-polsku, łapałam każde słówko, jak muzykę, i język polski właśnie w ten sposób odczuwam – jak cudowną muzykę. No i Przewodniczący Władysław Ossowski ( cześć jego pamięci!) był osobowością nadzwyczaj pociągającej, przepięknie mówił w języku ojczystym, święcie przez niego zachowanym. Przyjemnie było widzieć i to, jakie przyjazne stosunki łączyli go z zastępcą – Bronisławem Zawadskim.
Dużo ciepła i przyjaźni międzyludskiej ciągnęli mnie do tych zebrań. Z wdzięcznością to wszystko pamiętam.
Potem tak się złożyło, że musiałam opiekować się chorymi. To mi spadła na ręcę bratowa (bo w tym mieście nie było potrzebnego lekarza, więc sciągnęłam ją do Krasnojarsku, wyłącznie na moje ręcę), teraz już od 3,5 lat٭ opiekuję się nad bardzo ciężko chorującą siostrą٭٭. Cieszę się, że Polacy czasem wpadają do mnie jestem bardzo wdzięczna. Nie wymieniam tu nazwisk, bo tym ludziom sama ich dobroć ( niewymuszona, prawdziwa) daje satysfakcję , Bóg im zapłać!
Życzę, żeby w Stowarzyszeniu Kultury Polskiej nadal panował duch przyjaźni, ludskości, Polacy to potrafią!
Antonina Pantielejewa.
Польские поэты
Мария Павликовска - Ясножевска
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska
20.11.1893-09.07.1945
Выдающаяся поэтесса, ее переводили многие русские поэты, в том числе Анна Ахматова.
Вот несколько ее миниатюр:
Ogród nad morzem pachnie słodkim groszkiem,
Na brzeg wpływają rozpienione treny.
W morzu płaczą syreny,
Bo morze jest gorzkie...
٭Więcej, bo już ponad 4
٭٭Zmarła 27.07.2001 r. Cześć jej pamięci.
| “Pokohaj język Polski” d d d d d d d d d d d d
Огруд над можэм пахне слодким грошкем,
На бжэг вплываё(н) розпенёнэ трэны.
В можу плачо(н) сырэны,
Бо можэ ест гожке
Подстрочник:
Сад над морем пахнет сладким горошком,
На берег вплывают пенные шлейфы.
В море плачут сирены,
Потому что море горькое…
А вот как перевел эти строки студент филфака КГУ:
Сад над морем. Аромат горошка – сладкое вино…
Плещут в берег шлейфы волн из пены…
Плачут в море далеко сирены,
Потому что горькое оно…
Может быть, кто-то попытается свой перевод дать?
cccccccccccccccccccccc
Поговорим по-польски:
Ż artowa łiś my , a on uwierzy ł – мы шутили, а он поверил.
Примечание: если мужчины или смешанное общество, то – ł i ś, а если женщины шутили, то ly ś – żartował y śmy, аналогично – przyjechałiśmy - przyjechałyśmy и в других подобных случаях. {Жартовалишьмы, а он увежыл.}
By ł em (мужск) nie w kinie , lecz w teatrze –– я был (была) не в кино, а в театре. Byłam (женск).{Былэм не в кинэ, леч в тэатшэ.}
Chociaż jest bardzo wesoło, jednak muszę już wyjść - хотя и очень весело, но надо мне уже уходить. {Хочяж ест бардзо вэсоло, еднак мушэ(н) юж выйсьчь}.
cccccccccccccccccccccc
Разные разности из журнала « Kobieta I Ż icie »
В журнал написала Ева Пароль, варшавянка. Ее дочь после церемонии бракосочетания с мужем сразу отправились в свадебное путешествие. Накануне (в приглашении на свадьбу) они попросили гостей являться на свадьбу не с цветами, а с игрушками, которых накопилось два больших мешка.
Молодожены объявили, что, возвратясь, они подарят эти игрушки детскому дому.
ccc
Конрад (4 года) играл со старшим братом Лукашем – носились по дому и Конрад, запнувшись, упал и ударился лбом в пол. Испуганная семья кинулась на помощь, но Конрад поднялся и со страдающим лицом обратился к Лукашу:
- Знаешь, я так стукнулся, что чуть ума не лишился.
|
