Окрестности озера Баторино

 

Луг… Покрытый сочной зелёной травой летом и пышным снегом зимой. Я люблю здесь гулять с собакой. Мы идём по дорожке к озеру. Из “островков леса” выскакивают зайцы, которых мы потревожили. На берегу отдыхают лодки. Здесь тенисто и свежо. Я знаю место, где под старой спинкой стула прячутся мышки. А совсем недалеко убежище их заклятого врага – лисы. Не представляю, как они соседствуют. Снизу лисья гора в тени и изрыта, а верхушка цела и ярко освещена солнцем. Если тихо подойти с подветренной стороны и если повезёт, можно увидеть рыжую сестрицу.

Люблю идти по тропке вдоль берега, пока не наткнусь на одинокую лодку. Дальше вдоль по берегу не пройдёшь – там болото. Иногда оттуда доносятся трубные звуки. Это журавли, они облюбовали эти места и ежегодно селятся там. Зимой здесь, около лодки, удобнее всего сойти на лёд озера. Походить по крепкому ровному льду – одно удовольствие.

Иногда во время прогулки мне встречаются косули.

Вот и закончилась экскурсия в природу. Осталось сообщить только адрес этого чудесного местечка: окрестности озера Баторино. Пойдёте гулять – не нарушайте гармонии!

Бариев Денис, 7 класс

 

Мядзелу роўных яшчэ пашукаць!

Мядзел – невялікі гарадок, дзе я нарадзіўся, жыву і вучуся, дзе жывуць і працуюць мае бацькі. Кожны любіць сваю маленькую радзіму за тое, што яна …яго радзіма. Але я люблю Мядзел яшчэ і за яго цішыню і спакой. Тут няма такіх натоўпаў людзей і нагрувашчвання машын, як, напрыклад, у Мінску.

Ясным летнім вечарам я люблю прагуляцца ўздоўж берага возера. Мястра тады асабліва прыгожае. Неба гарыць рознакаляровымі агнямі, а вада ўсю гэтую палітру адлюстроўвае.

Мне падабаецца Мядзельскі музей народнай славы. Чаго там толькі няма! Можна даведацца, як жылі нашы продкі ў пачатку новай эры, што Мядзел уяўляў сабой у сярэднявеччы, як змагаўся падчас войн, як тут ужываліся розныя рэлігійныя канфесіі, а таксама як жылі і працавалі нарачанскія рыбакі. У музеі, дарэчы, нязмушаная, амаль дамашняя абстаноўка, часта праводзяцца інтэрактыўныя заняткі, напрыклад, у Сусветную ноч музеяў можна прымаць удзел у пошуках і квестах. Усім раю! Да таго ж у наш музей часта прывозяць перасоўныя выставы, і экспазіцыя зноў і зноў абнаўляецца.

Акрамя музея народнай славы, у райцэнтры можна наведаць музей школы №1, а таксама адзіны ў краіне музей вылічальнай тэхнікі, створаны пры гімназіі-інтэрнаце намаганнямі настаўніка-энтузіяста Вячаслава Станіслававіча Саўчыка.

Хацелася б у будучым ганарыцца і адноўленым замкам і помнікам Боне Сфорцы. Гэты наш гонар, наша фішка, наш брэнд. Выява замка адлюстравана на гербе Мядзела, а ў сапраўднасці ад яго нічога не засталося, акрамя схаваных у зямлі руін. Несправядліва.

Лічу, няма на свеце большай прыгажосці, чым наш прыродны комплекс “Блакітныя азёры”. Там цудоўна прагуляцца у добрай кампаніі, а ў суправаджэнні экскурсавода – яшчэ лепш.

Шмат чым слаўны Мядзел, мы ім ганарымся. Закончыць хочацца радкамі нашай настаўніцы Вікторыі Вячаславаўны Сяклюцкай:

У месцы цудоўным жывём мы з табою,

І Мядзелу роўных яшчэ пашукаць!

Тут плешчацца Мястра вячэрняй парою

І вучацца чайкі пра шчасце спяваць…

 

А родную школу крылом парк агорнуў,

У ёй мудрасці зерне расце, што ў палях.

Адгэтуль мы будзем выходзіць у людзі

І мядзельцаў варты прадоўжым мы шлях.

Мінкоўскі Віталь, 7 клас

Галасы выпускнікоў

Што такое шчасце?

 

Ніхто не ведае, як яно выглядае, адкуль і калі прыходзіць. Мы не ведаем, дзе яго крыніца, але адчуваем яго прысутнасць. Адбываецца гэта адначасова з падзеямі, якія даюць нам імпульс жыць далей. Адчуваючы шчасце, чалавек аддае ўзамен толькі свой час, які без шчасця, лічу, нічога не каштуе.

Для многіх шчасце звязана з сям’ёй, нават з повяззю пакаленняў. Цудоўна, калі ёсць такая еднасць, гэта моцнае апірышча ў жыцці.

Некаторыя знаходзяць шчасце ў рэлігіі. Я, напрыклад, католік, і вельмі задаволены гэтым фактам. Мне падабаецца адчуваць лучнасць з людзьмі, якія ходзяць у касцёл. Бог дае нам дадатковыя сілы і магчымасці. Нехта ходзіць з кавенькай – тым не менш пераадольвае адлегласць, нехта не мае транспарту – і ідзе ў непагадзь, хтосьці не мае голасу – спявае шчыра і заўзята ў касцёле.

Ёсць шчасце ў сябрах. Калі ёсць сябры, канешне.

А самае вялікае шчасце – у любові (каханне з’яўляецца разнавіднасцю любові). Душа, якая не любіць, як у панцыры, шчасцю туды не прабіцца.

Ефімаў Аляксей, выпускнік 2014 года

Факты і фактары

Што такое шчасце – гэта пытанне, безумоўна, вельмі філасофскае, і разважаць над ім можна бясконца. Навукоўцы, у сваю чаргу, даюць два тлумачэнні паняццю і разглядаюць яго як феномен.

1) Шчасце – гэта псіхалагічны стан, пры якім чалавек адчувае ўнутраную задаволенасць умовамі свайго быцця, паўнату і асэнсаванасць жыцця, ажыццяўленне свайго прызначэння.

2) Шчасце – гэта эйфарычны стан індывіда падчас фрустрацыі.

Я пакуль што не магу даць уласнага тлумачэння паняццю шчасця, але не магу і пагадзіцца з чэрствымі выкладкамі навукоўцаў. Скажу толькі, што шчасце ў кожнага сваё, асобнае, асаблівае і асабістае J І залежыць яно ад некалькіх фактараў: характару чалавека, яго светаадчування, узросту, знешніх умоў, падзей і людзей. Згодны?

Завяршыць разважанні хочацца словамі народнага паэта Беларусі Ніла Гілевіча:

Ісціна адвечная, як свет:

Шчасце ходзіць толькі ў пары з горам.

Часам толькі на фоне няшчасця ты адрозніш і зразумееш, што такое шчасце. Бо яно, шчасце, бывае ціхім і някідкім: прыляціць незаўважнай шэрай птушачкай, а не пярэстым паўлінам. А такое шчасце, упэўнены, ёсць у кожнага. Беражыце яго!

Міхайлаў Аляксандр, выпускнік 2014 года

P. S. Як вы разумееце, шчасця ў новым годзе вам жадаюць як сённяшнія, так і былыя выпускнікі!

 

Пастаянства памяці

Эсэ

Гэта гісторыя адбылася шмат гадоў таму. Колькі, я ўжо і не памятаю... У парку, які знаходзіцца каля майго дома. Праз гэты парк мне трэба было праходзіць кожны дзень па дарозе на працу. Не вельмі мне падабаецца спяшацца, наадварот, павольна рухаючыся, я кожны раз заўважаю нешта новае. Але нязменным заставаўся старэнькі дзядуля, якога амаль кожны дзень я тут сустракаў.

Аднойчы я не вытрываў. Мне захацелася спытаць, навошта ён сюды прыходзіць? У гэта невялікі, непрыглядны парк...

Аказваецца, ён некалі, як і я, праходзіў гэты парк кожны дзень, спяшаючыся на працу. Але не адзін, а разам са сваей жонкай. І кожны дзень яны разглядалі адну і тую ж скульптуру. Гэта быў нібы шматгадовы рытуал, якому нельга здраджваць. Разглядалі яны плагіят на карціну Сальвадора Далі “Пастаянства памяці”, якую зрабіў нікому невядомы скульптар. Невялікая скульптура мела мноства памылак. Напэўна, таму яе і ўстанавілі тут. Але не столькі выгляд гэтай скульптуры прыцягваў увагу пары, а яе філасофія... Гэта былі дзве рукі, з якіх выцякае… гадзіннік.

Цягам апошніх гадоў прыходзіць сюды састарэлы мужчына адзін. Няўпэўненай, маруднай хадою. Але не парушае рытуал. У памяць сваёй каханай. Ён кажа, што адзіноты няма. Проста яе час сышоў трохі раней, а хутка сыдзе і яго. Там, па той бок Гадзінніка, яна чакае яго…

Праз нейкі час я перастаў сустракаць і гэтага дзядулю...

Так адна зусім непрыкметная скульптура звязала сваёй філасофіяй гісторыі двух людзей.

Валасевіч Вадзім, 9 клас

 

Новости гимназии

World Robot Olympiad

 

Четверо гимназистов во главе с учителем информатики Савчиком Вячеславом Станиславовичем представляли нашу страну(! ) на Всемирной олимпиаде роботов (World Robot Olympiad, WRO), для чего летали в экзотическую страну Таиланд. Это были международные соревнования для школьников и студентов в возрасте от 10 до 21 года, существующие с 2004 года. Ежегодно в олимпиаде участвует более 2000 талантливых ребят из 61 страны. В финале принимало участие более 500 команд.

Каждый год на World Robot Olympiad выбирается тема сезона, с которой связаны задания олимпиады. Тема этого года — «Food matters» — «Еда имеет значение». Она связана с целью №2 устойчивого развития: развитие ресурсосберегающего земледелия, улучшение качества питания, обеспечение продовольственной безопасности, устранение голода. Так что у наших роботов и их авторов глобальная миссия.

Беларусь входит в число участников олимпиады с 2014 года, а национальным организатором WRO от Беларуси является ООО «Школа робототехники». Белорусская делегация состояла из 15 школьников, среди которых – наши: Чавлытко Артем, Малиновский Андрей, Морозов Гоша и Бариев Денис под руководством замечательного, неутомимого учителя-энтузиаста Савчика Вячеслава Станиславовича.

Ребята выступили весьма неплохо (особенно для первого раза) и вошли в «золотую середину». От души поздравляем и гордимся вами, ребята! А теперь – небольшое интервью.

Савчик В.С.: Ребята молодцы, я ими очень доволен. Держались отлично, не растерялись. И роботы наши молодцы)) В младшей группе (Денис, Гоша) робот должен был отсортировать фрукты в зависимости от их спелости. Робот выполнил все основные задания, но с дополнительными не получилось. А второй робот (Андрей, Артём) должен был садить деревья в зависимости от качества почвы. Вся тематика соревнования была посвящена питанию. На достигнутом не остановимся, будем идти только вперёд!

Артём Чавлытко: Потрясающим было всё – от перелёта до финального дня соревнований. На самолёте до меня из нашей Слободы не летал никто. Так что я первооткрыватель)) Незабываемое ощущение, когда шасси отрываются от земли. При посадке удивила жара. Мы прилетели из зимы в лето с температурой +30. Пришлось переодеваться. Самым трудным было акклиматизироваться, привыкнуть к разнице во времени и к тайской пище. Из развлечений мне больше всего понравилось шоу слонов. Эти умные животные играли в футбол, в дартс. Когда им дали кисточки, слоны нарисовали не просто каляки-маляки, а дерево и цветок! Слоновьи картины, кстати, стоят около 100 долларов!

Я очень впечатлён поездкой, ведь, кроме того, что это было олимпиада мирового(! ) уровня, я пересёк половину земного шара! Спасибо за эту возможность нашему тренеру – Савчику Вячеславу Станиславовичу. Спасибо, что он возится с нами и учит нас небывалым, очень прогрессивным вещам.

 

 

⇐ Предыдущая1234Следующая ⇒

Поделиться: